Elimelech z Leżajska
Elimelech z Leżajska (1717-87), cadyk, propagator chasydyzmu w Galicji, twórca koncepcji cadykizmu.
Był uczniem Szmelke Horowica z Tykocina, pod którego wpływem został wędrownym kaznodzieją oraz uczniem Dow-Bera z Międzyrzecza.
W Leżajsku osiadł w 1772. W 1787 napisał dzieło jego życia pt. „Noam Elimelech” (hebr., „Łagodność Elimelecha”), w którym podkreślał społeczną i religijną rolę cadyka. Popularyzacja tych idei przyczyniła się w znacznym stopniu do ukształtowania struktur ruchu chasydzkiego w postaci grup wyznawców skupionych wokół swego przywódcy i nauczyciela.
Uczniami Elimelecha byli m.in. Jaakow Icchak Halewi Horowic z Lublina, Israel ben Szabtaj Hepstein, Menachem Mendel z Rymanowa (1745-1815), Mosze Lejb-z Sasowa.
|
Po śmierci Elimelecha cadykiem w Leżajsku został jego najstarszy syn Elazar (?-1806), natomiast młodsi synowie założyli dynastie w Chmielniku i Mogielnicy. Ostatnim z leżajskich cadyków był syn Elazara, Naftali (?-1844).
Folklor żydowski zachował liczne opowieści o przygodach i cudownych zdarzeniach, związanych z postacią cadyka. Również w polskiej tradycji miejscowej przetrwały podania o cudach rebe Elimelecha, o jego długowieczności, o tym jak w czasie ostatniej wojny ukarał esesmanów, bezczeszczących jego grób.
Rokrocznie pobożni chasydzi z całego świata przybywają by modlić się przy jego grobie.
(asw)
Czy chcesz się wypowiedzieć na temat "Elimelech z Leżajska" ?
|
|